Plebejskie rozrywki | Muzeum Maszyn Erotycznych w Pradze

Plebejskie rozrywki | Muzeum Maszyn Erotycznych w Pradze

Właściciele „seksownych muzeów” zazwyczaj z zachwytem rozprawiają w mediach o tym, jak po zwiedzaniu progi ich instytucji opuszczają rozpromienione pary, dużo bardziej zakochane w sobie po wizycie niż przed nią, a napalone tak, jak stąd do Honolulu. Niestety, problem takich przybytków polega na tym, że są jak wszystkie muzea tortur w turystycznych miastach – przaśne i nastawione na tanią rozrywkę.

Gdy w przewodniku po czeskiej Pradze przeczytałam, że na Starym Mieście (już sama lokalizacja powinna obudzić moją czujność) znajduje się Muzeum Maszyn Erotycznych, w którym na dodatek „można obejrzeć fragmenty starych hiszpańskich filmów erotycznych (z ok. 1925 r.) nakręconych na specjalny użytek króla”, stwierdziłam, że może warto by się chociaż dla tych starych pornoli tam wybrać. W końcu Praga jesienią jest taka romantyczna, a lekki pieprzyk w postaci niegrzecznej wystawy nie zaszkodzi – w końcu wybraliśmy się tam z moim facetem w ramach pierwszej „wizyty małżeńskiej” po ponad miesiącu performowania związku na odległość.

Przy wejściu kłębią się gromady turystów, którzy zmierzając ku zegarowi Orloj, przystają w progach muzeum, bo właściciele, zapewne na zachętę, zdecydowali się postawić tam jarmarczne urządzenie – fotel, który mierzy zdolności seksualne siedzącego. Nie ustawiłam się w kolejce i nie usiadłam, żeby sfotografować się z lampką nad głową, która stanowiłaby niezbity dowód na to, że w łóżku jestem wild. Niewielu jednak decyduje się na zakup biletu, pozostając jedynie na etapie holu, więc pomieszczenia wystawowe nie są specjalnie przeludnione.

Wstęp nie jest specjalnie drogi – bilet normalny kosztuje 25o, ulgowy – 150. Zniżek czy specjalnych wejściówek dla par brak, a te akurat w muzeum Beate Uhse w Berlinie wydały mi się świetnym pomysłem, bo zachęcają do odwiedzin z drugą połówką.

Nie rozumiem, dlaczego założycielom Muzeum Maszyn Erotycznych wydaje się, że jak jest seks, to koniecznie trzeba zwiedzającym walić po oczach burdelową czerwienią – wszystkie pomieszczenia pomalowano właśnie na ten kolor, więc ci, którzy przyzwyczaili się do wystaw w „białym sześcianie” wyjdą stamtąd z oczopląsem.

Kilka eksponatów z holu, które jeszcze nie zapowiadają tragedii:

DSCN3872

DSCN3873

Na parterze mamy wystawę wiktoriańską, czyli bieliznę nocną, gorsety i stare skarpety:

DSCN3809

Tuż obok znajduje się intymna salka kinowa, w której można oglądać wspomniane filmy erotyczne z 1925 roku datowane w napisach końcowych na rok 1991. Hiszpański remake? Odświeżanie taśm? Filmy są dwa – jeden o spowiedniku, który grzeszy z wierną, drugi o masturbującej się pani. Oba utrzymane w konwencji kina niemego, ze ścieżką dźwiękową wygrywaną na pianinie. Dzisiaj mielibyśmy syntezator.

Eksponaty z pierwszego piętra:

DSCN3815

DSCN3816

DSCN3818

DSCN3819

DSCN3829

DSCN3833

DSCN3834

DSCN3835

I z tego samego piętra kolekcja bardziej współczesnych zabawek. Na przykład cycki z odbytem:

DSCN3840

DSCN3841

Oraz gadżety rodziny Addamsów – różne rączki:

DSCN3843

DSCN3844

Najzabawniejsze jest jednak to, że niektóre z tych cudeniek wciąż można dostać w sex shopach. Takich obskurnych, mieszczących się w suterenach. Takie koraliki analne dostałam na przykład lata temu na osiemnastkę.

DSCN3845

Najwspółcześniejsze eksponaty? Stare zabawki Fun Factory!

DSCN3848

Oraz wszystko, co możesz włożyć na penisa, żeby następnie zgubić to w ciele partnerki/partnera:

DSCN3850

Najwyższe piętro dedykowane jest natomiast zabawom sado-maso, amatorom fitness, treserom dzikich zwierząt oraz hydraulikom:

DSCN3854
Słodka fotka: ja i moje pachołki.

DSCN3861

DSCN3862

Zapomniałabym o fanach American Horror Story, sezon 1.

DSCN3864

DSCN3865

DSCN3866

DSCN3867

DSCN3868

Dopiero spot reklamowy Muzeum Maszyn Erotycznych uświadamia mi brutalną prawdę – tu nie o erotykę chodzi, ale o osobliwości!

DSCN3871

Muzeum, jak widać, zatrzymało się na pewnym etapie rozwoju, a właścicielom chyba przestało zależeć na poszerzaniu kolekcji czy choćby przygotowywaniu tematycznych wystaw czasowych. Zamknęło się na jeden obszar świata (kto odwiedził na przykład muzeum Beate Uhse wie, że inne kontynenty też miały swoje zabawki), a przepaść czasowa pomiędzy eksponatami – pas cnoty z XVI wieku i nocnik dla podglądaczy z końca wieku XIX i nic pomiędzy?! – jest w przypadku tego przybytku już nie do nadrobienia. Eksponaty tekstylne wyglądają jak celowo postarzone przez kostiumografa, bo widać, że z epoką wiktoriańską mają wspólną tylko nazwę. Chyba taka specyfika wszystkich miejscowości turystycznych – odwiedzający przyjedzie raz w życiu, pstryknie fotkę na niegrzecznym fotelu, kasę zostawi, interes się kręci. Dla powracających czy realnie zainteresowanych tematem nie trzeba się już starać.

Nie wyszłam z tego muzeum ani podniecona, ani oświecona, ani zainspirowana. Ot, kolejna prostacka rozrywka zaliczona.

Z tą fotorelacją zobaczyliście prawie wszystko. Teraz decyzja czy wydać 250 koron na bilet wstępu czy na dziesięć czeskich piw w knajpie należy wyłącznie do was.

Komentarze zamknięte.
  1. Alex.

    28 października 2013 at 21:09

    Liczę na to, że Muzeum Erotyzmu w Krakowie coś zdziała. Na razie funkcjonuje tylko wirtualnie, a szkoda.

    • Nat

      28 października 2013 at 21:26

      Też liczę, bo jakoś lubię obcować z przedmiotami.

  2. Dominika

    23 października 2013 at 15:46

    Oglądając to od końca i nie czytając można stwierdzić, że to wystawa Halloweenowa ;)

    • Nat

      23 października 2013 at 15:57

      No to prawie o czasie zamieściłam tę fotorelację! :)

  3. NA

    23 października 2013 at 11:31

    Zaciekawil mnie rysunek nr. 10 – czy to jest sredniowieczna wersja peggingu??? Dla faceta czy kobiety? :D

    • Nat

      23 października 2013 at 13:59

      A niespodzianka – to męski pas cnoty! Po co kobiecie byłby ochraniacz na jądra z systemem wentylacyjnym? ;) Ale ogromny plus za kreatywne podejście do gadżetu.