Witam wszystkich. Bardzo ważny temat i bardzo ciekawe uwagi. Zwykle nie wypowiadam się na forach, ale tym razem czuję się niejako wywołany do tablicy. Uważam się za bardzo przeciętnego faceta – średniego wzrostu, wagi, zarobków, urody, sprawności fizycznej i waleczności – i pomyślałem że podzielę się swoją, zupełnie przeciętną, opinią.
Pytanie, które tak poruszane jest w komentarzach i które często sobie zadaję: czy reagować na przemoc wokół mnie? Kobieta, jako przedmiot tej przemocy, jest tutaj opcjonalna.
Sytuacja z życia wzięta, bardzo podobna do już opisanej przez Osoba_nieznana: ulica, środek dnia, agresor atakuje werbalnie kobietę, najprawopodobniej partnerkę.
Chcecie wiedzieć co robi „przeciętny mężczyzna”, który zauważy sytuację? Otóż przeciętny mężczyzna kalkuluje. Na zimno. Co i jak kalkuluje? Gdybym miał przelać na papier moje myśli z tej sytuacji to wyszłoby coś takiego:
* Czy się znają? Tak
* Czy ofiara chce, żebym jej pomógł? Nie wiem.
* Czy znam powody, dla którego on się po niej wydziera? Niespecjalnie.
* Typ osobowości agresora? Pojeb.
* Czy jeżeli NIE zareaguję, to czy kobiecie stanie się fizyczna krzywda? Raczej nie, choć niewykluczone.
* Czy jeżeli zareaguję, wtrące się w prywatne sprawy? Najprawdopodobniej tak.
* Czy jeżeli zareaguję, agresor mnie zaatakuje werbalnie? Najprawdopodobniej tak.
* Czy jeżeli zareaguję, agresor mnie zaatakuje fizycznie? Być może.
* Czy jeżeli zareaguję, agresor wyciągnie nóż i spróbuje mnie zabić? Istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo, ale istnieje.
* Czy jeśli będę musiał się z nim bić na gołe ręce, to wygram? 50/50.
* Czy będzie fajnie jak przegram? Nie będzie, mam taką pracę, że limo pod okiem albo brak zębów mnie dyskwalifikują.
* Załóżmy że wygram, czy agresor wyładuje na ofierze swoją przegraną? Tutaj niech się ktoś wypowie, bo statystyk nie znam, ale obstawiam, że wyładuje na niej swoją złość podwójnie.
* Załóżmy że uspokoję go werbalnie, czy agresor wyładuje się później na ofierze? j.w.
* Czy moja interwencja pomoże ofierze w dłuższej perspektywie? Czy sprawię, że sytuacja się nie powtórzy? Najprawdpopodobniej nie.

Lista kalkulacji jest długa, ale doświadczonemu mężczyźnie zajmuje to chwilę. Tak, słusznie się domyślacie – nie kiwnąłęm palcem. Ryzyko, że narobię sobie problemów, jest nieadekwatne do korzyści. Zimna kalkulacja. Oczywiście każda sytuacja jest inna, zdarzało się że reagowałem. Ale nie zamierzam dokładać sobie problemów dla bliżej nieokreślonego rezultatu.

Żeby nieco ocieplić zwój wizerunek zimnego drania – często się zastanawiam, jak zareagować. I szczerze – nie wiem. Przydałby się jakiś protokół, jakaś odezwa, zawołanie, która zmobilizuje grupę ludzi znajdujących się w danym miejscu, żeby otoczyły pojeba i powiedziały mu: „wszystkich nas nie pobijesz”.
pozdrawiam!

Ja chciałam tylko dodać, że jeśli już mężczyźni nie chcą bronić kobiet przed napastliwością troglodytów to mogliby przynajmniej nie reagować na nasze utyskiwania tekstami typu „tak naprawdę to się cieszysz, że próbował cię zmacać/rzucił tekstem o twoich cyckach” etc. Bo przecież oni to by się cieszyli, gdyby szefowa komentowała ich tyłek albo żartem składała niedwuznaczne propozycje (jakoś nigdy nie mogłam w to uwierzyć; chyba czują, że „muszą” się z takich uwag cieszyć albo brakuje po prostu tego elementu strachu przed gwałtem, wpajanego dziewczynkom od dziecka).Kiedyś w rozmowie z kolegami (dobrymi kolegami, kurwa!) wypłynęła sytuacja sprzed kilku dni, kiedy to przechodząc obok miejsca budowy usłyszałam kilka „komplementów” na temat moich nóg (było lato, miałam krótkie spodenki). Zaczęłam narzekać, że strasznie tego nie lubię i zawsze się denerwuję, gdy mijam budowlańców, a w odpowiedzi usłyszałam, że tak naprawdę to mi się podobało, a w ogóle to moja wina, bo założyłam krótkie spodenki i właściwie to przecież po to je zakładam, żeby słuchać takich komentarzy. Także ten… panowie, trochę oleju w głowie. A mówię o, teoretycznie, elicie – ludzie oczytani, po studiach, studenci najlepszych uczelni w kraju, sama inteligencja. A jednak trochę jakby troglodyci.

Ale nie uwierzę, że sam nie widzisz żadnej ironii w tym, że przez WSZYSTKIE Twoje długie komentarze praktycznie w ogóle nie przewija się temat problemu, o którym jest ten tekst.

A o czym jest ten tekst? Bo ja widzę, że porusza KILKA problemów, w tym niedostrzeganie problemu przemocy wobec kobiet przez mężczyzn i nieefektywność działań, których celem jest to, żeby mężczyźni zauważyli to, że kobiety doznają przemocy. I do tego cały czas próbuję się odnosić. A w każdym razie – od tego zacząłem. Polecam powrót do moich pierwszych komentarzy.

Zamiast tego traktujesz go jako pretekst do opowiedzenia o problemach bliskich Tobie

Hm, mówisz? To teraz zrobię to jawnie.

Mój problem polega na tym, że ja WIEM, jak traktowane są kobiety, bo to ODCZUŁEM. Mam za sobą dorastanie jako mała przerażona dziewczynka, niepewna siebie ale atrakcyjna dla mężczyzn dziewczyna, a potem byłem przez jakiś czas odczytywany jako młoda kobieta. Widzę przemoc wobec kobiet. Ale widzę też, że zmiana roli płciowej wcale nie chroni mnie przed przemocą. Widzę też, że jako kobieta miałbym nieporównanie większe szanse porozmawiania o swoich doświadczeniach. I wreszcie dostrzegam, że tak naprawdę jestem aż tak aktywny w tej dyskusji, bo – w przeciwieństwie do wielu mężczyzn – nie byłem chowany w duchu „chłopaki nie płaczą” i „nie zachowuj się jak baba”, więc nie jest to dla mnie temat tabu.

Dlatego fakt, że koniec końców jedyny odzew męski jaki się dostaje brzmi jak „no fajnie, ale my to, to i tamto” tak strasznie boli i denerwuje. Bo kiedy opowiada się o czymś tak ważnym, chciałoby się być, chociażby!, wysłuchanym i zrozumianym. A nie zagłuszonym przez sprawy inne (co w tym wypadku implikuje też, że ważniejsze, a przecież oba są tak samo poważne).

Wiem o czym mówisz. Naprawdę wiem. I jest mi przykro, że tak to odczuwasz oraz że odczuwa to ileś innych kobiet, ale… ja to wiem, bo ja mam tak cały czas, kiedy natykam się na temat przemocy ujęty w perspektywie feministycznej. Cały czas mam poczucie, że obrywam odpowiedzialnością zbiorową jako ten nic nierozumiejący mężczyzna, kiedy tak naprawdę też jestem ofiarą i też chciałbym gdzieś, kiedyś móc o tym rozmawiać, zamiast nieustannie słyszeć, że z racji tożsamości płciowej jestem sprawcą i mam się czuć winny oraz powinienem być cicho, bo tu się mówi o swoich doświadczeniach. Bo ja mam naprawdę po dziurki w nosie dość poczucia winy powiązanego z doznawaniem przemocy i serio, nie potrzebuję więcej.

Równocześnie kiedy rozmowa toczy się w tonie „przemoc jest zła” czy „gwałt jest zły”, kiedy nie ma koncentracji na płci tylko na problemie… wtedy nigdy nie czuję, żeby pojawiało się jakiekolwiek napięcie, próba obrony przestrzeni czy wykluczanie kogoś i jego doświadczeń. Jest tylko „przykro mi, że ciebie też to spotkało” albo „to nie twoja wina”, albo „nic tego nie usprawiedliwia”, albo „co mogę dla ciebie zrobić?”. A mówienie „mnie też skrzywdzili” to nie jest „argument” i „zawłaszczanie przestrzeni” tylko „(ja również) wiem, o czym mówisz”.

W przypadku tej konkretnej dyskusji, która toczy się tu i teraz, zakrzykiwanie dyskutantek nie sprawi, że się zjednoczymy („my” jako biorący udział w tejże rozmowie mężczyźni i kobiety) i zaczniemy współdziałać, bo niestety, ale blokuje nas fakt, że ktoś jednak woli pobabrać się we własnej krzywdzie, bo jego „kejs” pominięto.

No właśnie. Zgadzam się w pełni z tym, że pomijanie kogoś powoduje zablokowanie tej osoby i uniemożliwia zjednoczenie przeciw problemowi.
Masz pomysł, jak to obejść?

W tym momencie mam wrażenie, że walczysz wyłącznie w swojej sprawie i ze swoim wiatrakiem, spróbuj spojrzeć na świat oczami OSOBY, która musi kupować takie buty, by być w stanie w nich uciekać i której serce podchodzi do gardła, gdy tylko widzi w ciemnej parkowej alejce jakiegokolwiek reprezentanta płci odmiennej od jej własnej. Pisałeś, że znasz takie OSOBY. To teraz daj im prawo o tym opowiedzieć bez dyskredytowania ich doświadczeń i zbijania ich argumentem „co ty tam wiesz, inni mają gorzej”.

Ależ ja właśnie o to cały czas zabiegam…? O to, żeby mówić o OSOBACH? I żeby NIE mówić „inni mają gorzej”? I żeby nie dyskredytować tym innych OSÓB doznających przemocy (które przypadkiem są innej płci)?

Niestety nie zrobimy tego z Was. Musicie sobie taką przestrzeń, nawet w ramach feminizmu, wypracować sami.
I może dlatego, kiedy tutaj opowiadacie nam o swoich doświadczeniach, to ja podskórnie czuję, że trochę chcecie tę ciężko zdobytą, wydartą harówką na ugorze polskiej świadomości, odebrać i zawłaszczyć?

Poniekąd masz rację. Bo wypracowanie takiej przestrzeni przez mężczyzn oznacza m.in. zmianę feministycznego „mężczyźni gwałcą kobiety i to jest bardzo ważny problem, na którym się trzeba skoncentrować!” na „ludzie gwałcą ludzi i to jest bardzo ważny problem, na którym trzeba się skoncentrować!”. To oznacza zabranie kobietom bycia tymi jedynymi, które są gwałcone, to oznacza zmianę podejścia gwałciciel = mężczyzna i to budzi opór kobiet, które o wprowadzenie takiego myślenia walczyły i dalej walczą. No i oczywiście oznacza to odpłciowienie przemocy jako takiej.

Dokładnie o tą przemoc tu chodzi, o przemoc seksualną. Oczywistą oczywistością jest to że np. kobiety, tak samo jak faceci, są napadane, okradane, bite (no fakt, może mniej, niż mężczyźni, „bo kobiet się nie bije”) tj. są ofiarami przemocy czysto fizycznej. Tylko że to nie jest ten temat. Chcemy powiedzieć o tym, co musimy znosić na co dzień, ze strony napalonych gości, żyjących w przekonaniu, że mają władzę, którzy serwują nam obrzydliwe teksty, którym latają ręce gdzie nie trzeba, którzy są nachalni, którzy uważają, że „nie” znaczy „tak” bo przecież kobieta nigdy nie wie czego chce, którzy rozmowę uważają za automatyczną zachętę do seksualnych podbojów itp. itd. i o tym też, że często nie mamy do kogo zwrócić się po pomoc. Kontrargumentem nie jest to, że facet bije faceta w biały dzień i nikt nie reaguje, bo to tak samo wymaga potępienia, z tą różnicą, że on najczęściej nie chce „dobrać się do ciebie”. Musimy o tym mówić facetom, bo ci którzy tak się NIE zachowują, nawet nie wiedzą, że my mamy takie problemy, bo tego nie widzą. Nie zauważą, jak któryś tam którąś tam klepnie w tyłek. Strach przed chodzeniem po zmroku – no błagam nie zestawiaj nawet gwałtu z obitą twarzą, a nawet miesiącami spędzonymi w szpitalu, czy nawet kalectwem … ja rozumiem, że można też mieć po takim zdarzeniu traumę, ale … błagam! … inna kategoria

Ja mam inne doświadczenia ze szkoły. W podstawówce kilku chłopaków upatrzyło sobie kilku innych na „ofiary”. To był czas kiedy byliśmy w miarę nieszkodliwymi dziećmi i przemoc ograniczała się do głupich dowcipów. Rzadko kiedy „agresorzy” dostawali opieprz, byli na tyle sprytni, że im się udawało. Opieprz dostawał ten, który obrywał, bo zawsze w nieodpowiednim momencie na lekcji krzyknął „Eeeeej przestań!!!”. W gimnazjum był jeden idiota, który znalazł sobie jednego chłopaka, potem drugiego, żeby go gnębić. Nic strasznego. Tu go szturchnął, tam go uderzył, walnął jego głową w ścianę. Non stop. Nic widocznego, straszliwego itp. Nie obrywał, bo przecież zawsze się rozejrzał czy przypadkiem nie ma nauczyciela w pobliżu. Jego mama też na pewno mu tłumaczyła, że bić nie wolno i co z tego. Ci co rozumieli i stosowali się do słów rodziców, nie reagowali … nigdy. Mnie zawsze szlag trafiał jak byłam świadkiem tego typu sytuacji. w jednej i drugiej szkole, byłam jedyną osobą, która odzywała się w takich sytuacjach. A chłopak, który bił, tylko się głupio uśmiechał. Czyli na 15 chłopaków w klasie, znalazło się max 3 porąbańców. Nie mówię tego, żeby się chwalić, chcę powiedzieć, że wychowanie jakoś nie do końca tu się sprawdza. Mordercy, gwałciciele, pedofile itd. dobrze wiedzą co jest dobre, a co złe, tylko wybierają złe – pewnie ich mamy są niepocieszone, bo przecież nie tak ich uczyły.

W knajpie czy klubie, ten który do mnie podejdzie i zacznie przeginać, też za pewne będzie należał do tego mniejszego procenta idiotów, którzy się nie potrafią zachować. Bo przecież normalny gość nie zacznie odstawiać takich scen. Z tym, że to sprawia, że boję się wszystkich/większości, bo nigdy nie wiem, który jest który.