Takich rzeczy człowiek może się dowiedzieć, gdy przez 3,5 godziny siedzi u fryzjera, próbując z rudego stać się na powrót blond, a w efekcie wychodzi z salonu, mając na głowie katechetyczny popiel. Nowy i bardzo grzeczny wizerunek jest jednak niczym w porównaniu z mądrościami, którymi dzięki kolorowym magazynom można sobie przy okazji napchać głowę.

Okazało się bowiem, że najwidoczniej jestem facetem. Ale najpierw będzie historyjka.

Któregoś razu Marian spytał mnie, czy mam w głowie obraz swojej wymarzonej sukni ślubnej.

– Oczywiście, że tak – odpowiedziałam.

– Domyślam się, że pewnie jest cała w cekinach i na bogato? – ciągnął, znając moją słabość do rich bitch szyku.

– Wcale nie, bo jest bardzo prosta, biało-czarna.

– O, to ja będę mógł błyszczeć! – ucieszył się on.

– A kto powiedział, że mam zamiar wyjść za ciebie? – fuknęłam.

Awkwaaard.

I właśnie tak wyobrażam sobie te wszystkie damsko-męskie gadaniny o ślubach, z tą tylko różnicą, że moje kwestie wypowiadałby facet, a mój partner na szczęście nie zaczął ceremonii manipulacji, dąsów i gróźb, które w normalnym życiu zafundowałaby miśkowi typowa babka.

Podobno mężczyźni już tak mają, że lubią relacje, które nie rzutują na całe ich przyszłe życie i z których relatywnie łatwo im się wymiksować. W końcu związki nieformalne dają im wolność i regularny seks, czasem nawet jakiś gorący posiłek w ciągu dnia, czyli – sytuacja idealna. Dlaczego ktokolwiek miałby się dziwić, że facet nie ma ochoty na zmiany (nie miałabym i ja), zobowiązania, jeżeli ta związkowa machina działa? Otóż dziwi się, gdy jest kobietą.

Kobietę powiedzenie sakramentalnego „tak” albo usłyszenie „tego pytania” uspokaja, bo daje gwarancję, że to trochę bardziej na zawsze niż układ nieformalny. Po roku lub kilku latach zaczyna więc ślubne podchody, bo nie chce dłużej tracić czasu, a wraz z nim młodości, urody i sił reprodukcyjnych. Tym samym nie tkwi w magicznym „tu i teraz” ze swoim partnerem, tylko ględząc o białych sukniach, liczy na rychłe przejście w tryb „narzeczeni”, a potem „mąż i żona”, bo już wcześniej wpadła w pułapkę błędnych założeń.

Błędne założenia opierają się na wyobrażeniu, że pierwsza randka to początek tunelu, zaś na jego końcu jest wielkie weselicho. Alternatywnego scenariusza brak. Nie ma w takim scenariuszu miejsca na spędzanie z drugą osobą czasu, bo ma się z nią fajniejszą codzienność niż w pojedynkę – musi przyświecać mu jakiś cel. Nie ma też miejsca na traktowanie związków jako czegoś rozwijającego, co może kończy się poranieniami, ale przynajmniej uczy nas, na co w kolejnych relacjach sobie nie pozwolimy. Za to musi się pojawić gdzieś planowanie wspólnej przyszłości pod wspólnym nazwiskiem.

W magazynie z błyszczącą okładką zastęp redaktorów radził kobietom, jak przekonać mężczyznę do małżeństwa, gdy ona już jest gotowa, a on niekoniecznie. Oprócz dyskretnego napomykania w stylu: „chciałabym kiedyś mieć z tobą rodzinę”, które jest w sumie niegroźne i ma na celu zaprogramowanie miśka na tryb „ona, ja i labradory”, padł w poradniku i mój ulubiony manewr: wyznaczenie deadline’u – wymieniony jako ostateczność, ale wiem, że u wielu dziewczyn deadline pojawia się jako pierwszy.

Chodzi o powiedzenie wprost: „W ciągu X miesięcy od teraz masz mi się oświadczyć, inaczej z nami koniec” i dotrzymanie słowa, jeżeli facet nie klęknie z pierścionkiem. Autor artykułu dodał, że większość mężczyzn przekroczywszy deadline, po odejściu partnerki wraca po rozum do głowy i biegnie do jubilera, by później – o, miła odmiano – paść przed nią na kolana i dogodzić złotym krążkiem, który przecież zmienia wszystko.

Nie mam w sobie największych pokładów empatii pod słońcem, ale ta metoda to dla mnie obrzydliwy szantaż i sama słysząc takie ultimatum, odwróciłabym się na pięcie i tyle by mnie ten emocjonalny terrorysta widział. I chciałabym wierzyć, że większość facetów to nie ułomy, które nie potrafią podjąć decyzji o ożenku czy nie umieją powiedzieć, że po prostu nie chcą ślubu. Moja rada? Babo, pogódź się z tym, a przede wszystkim: naucz się słuchać. Fakt, iż jesteś gotowa, a zegar biologiczny tyka, nie oznacza, że druga strona też musi być i pewnie sama znasz to terminowe niezgranie z przeszłości, gdy twoi nastoletni chłopcy bardzo chcieli natychmiast poznać, co to seks, a to ty – uwaga! – nie byłaś jeszcze gotowa. I mam nadzieję, że tych, którzy nalegali na „dowód miłości”, grożąc, że w przeciwnym razie znajdą sobie inną, odprawiałaś z kwitkiem. Jeżeli nie, to sama wiesz, że ważne decyzje podjęte pod wpływem manipulacji nie satysfakcjonują.

Skoro przyszło ci do głowy, że może czas wyznaczyć deadline, bo masz wrażenie, że „to wszystko zmierza donikąd” wiedz, że obrączka nie sprawi, że życie stanie się lepsze, a pożycie bardziej satysfakcjonujące. Nie zaczniecie się bardziej kochać, doceniać i szanować, a jest niemal pewne, że facet w przypływie frustracji z pewnością kiedyś wypomni ci, jak mu z tym źle, że go w małżeństwo wrobiłaś. Niech zgłoszą się do mnie ci panowie, którzy za obrączkowe ultimatum byli swoim partnerkom wdzięczni, podeślę im specjalną edycję tekstu o udupionych facetach. Z autografem.

A jak cię bardzo swędzi, oświadcz się pierwsza. Najwyżej dostaniesz kosza.

[grafika wpisu via]