Walentynek nigdy nie celebrowałam jakoś szczególnie. W tym roku tak się złożyło, że zarówno ja i mój Partner mamy w okresie okołowalentynkowym kilka dni wolnego. Więc może to dobra okazja, aby tak wyjątkowo trochę pocelebrować? Odłożymy na bok wszystkie podręczniki kamasutry, wibratory, kajdanki i wymyślne stroje. Wyłączymy telefony, odłączymy internet i zrobimy zapas mrożonej pizzy (albo innego równie wymyślnego dania ;P) – po prostu kompletnie odetniemy się od świata. Jeśli w międzyczasie wydarzy się najazd pozaziemskiej cywilizacji, odkopią Złoty Pociąg i wybiorą nowego papieża, to dowiemy się o tym jako ostatni. Te kilka dni spędzimy w łóżku, poznając każdy skrawek swoich ciał, każdą bliznę, niedoskonałość, wyjątkowość i piękno. Policzymy jego siwe włosy i moje piegi. Czas przestanie istnieć, będziemy tak trwać wtopieni w siebie, drzemać, rozmawiać, mrużyć oczy przed wschodzącym słońcem i opisywać siebie dotykiem po zmroku. A to wszystko bez pogoni za kolejnym orgazmem, z nastawieniem na dotyk, na pełną obecność, uwagę. I bez jakiegokolwiek pośpiechu.
Taki sposób spędzania czasu nazywamy niezbyt romantycznie – „wspólne gnicie w łóżku”. Ale dla mnie jest to najgłębsze, niemal mistyczne przeżywanie własnej seksualności i kobiecości. Przez kilka dni będę boginią seksu – nie ze względu na znajomość wymyślnych technik, ale dlatego, że seksualny będzie każdy dotyk, spojrzenie i gest.

Zawsze uwielbiałam Walentynki – były dla mnie okazją do obnoszenia się z dumą, trwałością mojego związku. Ostatni rok nie należał jednak do najszczęśliwszych. Moja pogłębiająca się depresja oraz problemy finansowe sprawiły, że zaczęliśmy oddalać się od siebie. Mijały tygodnie, a nasze zbliżenia stawały się coraz rzadsze i rzadsze, aż w końcu całkowicie ustały.
Próbowaliśmy naprawić sytuację, ponownie celebrować nasz związek, jednak jakiekolwiek próby kończyły się fiaskiem. Narastająca presja, strach przed odrzuceniem oraz brak czułości powodował nieustanne kłótnie. Nasz związek umierał.
W pewnym momencie to wszystko stało się nie do zniesienia i podjęliśmy decyzje o wspólnej terapii. Na początku było trudno, ale nie rezygnowaliśmy. Wdrażaliśmy w życie porady seksuologa z lepszym lub gorszym skutkiem. I choć aktualnie udało nam się przepracować ciążące nad nami demony, wciąż mamy przed sobą ogrom pracy. Bo związek to PRACA – ciężka, wymagająca poświęcania, ale też piękna. Zatem, odpowiadając na pytanie, jak celebrować miłość i zmysłowość w ten wyjątkowy dzień odpowiem – dać sobie czas, pokłady zrozumienia i uważności. Niech prócz subtelnego dotyku, nie zabraknie zrozumienia i bliskości poza sypialnią. Kochajmy się!

Tak jak dla wielu Walentynki i dla nas nie są specjalnym dniem, w którym należy okazywać sobie miłość. To właśnie codzienne czułości, które sobie okazujemy będąc 12 lat w związku pokazują jaką parą jesteśmy i jak się kochamy.
Natomiast na te Walentynki mamy zaplanowane coś szczególnego (niestandardowego, dla niektórych może nawet bulwersującego) – spotkanie z inną parą zakrapiane erotyzmem. Nie możemy już się doczekać spróbować czegoś nowego we czworo. Planujemy wspólną kolacje w domowym zaciszu, z afrodyzjakami i winem, długie rozmowy o tym co lubimy, a potem? To się okaże ;)

W dzień Walentego tradycyjnie pójdę z psiapsi denerwować zakochanych w lokalach pełnych serduszek i atmosfery miłości. Zamówimy sobie gorąca czekoladę i duży kawałek sernika, na pół. Pogadamy o życiu, o postanowieniach noworocznych, o których zapomniałyśmy. To już nasza mala tradycja, którą celebrujemy od przeszło 5 lat, co ciekawe, nawet gdy byłyśmy w związkach. Wieczorem wrócę do domu, zapalę lampki przy łóżku, może odpalę świeczkę. Powącham kwiaty, które sama sobie kupiłam dzień wcześniej i odpalę ulubiony tryb na moim malymmalym lila-koledze. Uśmiechnięta i rozluźniona pójdę spać stymulując sen z ulubionym aktorem, a co!

W walentynki zrobię mojemu umysłowi i ciału najlepiej-pojade konno do lasu. Rozgrzeje biodra w wolnym galopie, a myśli oczyszcze zapachami i wiatrem. Wrócę do domubędę się kochać z ukochanym pełna tej nabytej lasem oraz przejeżdżką dzikości i czułości.

Walę w tynki nie są naszym świetem. Nie potrzeba nam specjalnego dnia, aby celeborwać naszą miłość, którą obdarzamy się na codzień. Ale po głowię chodzi mi od jakiegoś czasu, aby związać Jej ręcę za plecami, nałożyć opaskę na oczy, zgiąć w pół i zrobić swoje. Od jej strony marzy mi się, aby siadła mi na twarzy i wcierała się we mnie tak mocno, aż będzie mi brakło tchu, tylko jak Jej o tym powiedzieć? ;). Także plan jest bardziej na ostro niż cukierkowe Love, które już miało swoją chwilę w naszym związku.

Już miałam napisać płomienny i gorący komentarz konkursowy gdy zdałam sobie sprawę że kłamać wcale nie chcę i nie muszę.
My walentynek nie obchodzimy. I nawet jeśli bym chciała (bo to fajne itepe) to życie kopie nas po dupie. Ostatnie typowe walentynki spędziłam 13 lat temu, nie wiedząc jeszcze że jestem w ciąży. Każde następne się już nie odbyły z prozaicznych powodów (a tak po prawdzie to logistycznie nie wychodzi – bo dzień pracujący – pn-sob a w niedzielę to przygotowania do szkoły dziecioła na kolejny tydzień – łatwo nie jest).
Nie mniej nie oznacza to że nie świętujemy naszej miłości.
Robimy to po prostu codziennie, zwykłymi drobiazgami, każdym gestem i słowem. Nie w jeden dzień w roku a w każdy jeden pokazujemy miłość drugiej osobie jak i sobie. I to nie jest wcale sekret – w walentynki wrócimy z pracy o późnej porze i zrobimy najlepsze co możemy w tej chwili zrobić – po prostu się wyspać.

Nadchodzące walentynki będą wyjątkowe. Spędzę je w towarzystwie kogoś, o kogo walczyłam przez ponad rok. Walczyłam codziennie i nie było łatwo. Mierzyłam się ze stereotypami, ukrytymi głęboko w głowie mechanizmami, lękiem i wstydem. Walczyłam z odbiciem w lustrze i ze słowami ludzi. Po raz pierwszy czuję, że wygrywam. Walentynki spędzę z akceptacją i miłością do siebie. Brzmi kiczowato, wiem. Ale to moje absolutne odkrycie ostatniego roku, które niestety nie objawiło mi się z dnia na dzień, ale wymagało orki, czasem na ugorze. Będę więc celebrować tę miłość do siebie samej stojąc nago przed lustrem i uśmiechając się do siebie, głaszcząc z należytą czułością swoje uda, brzuch i piersi. A później zachwycę się tym, co moje ciało potrafi. Będę z zamkniętymi powiekami tańczyć w rytm niepoprawnej muzyki. Po długiej kąpieli użyję ulubionego balsamu, będę zachwycać się fakturą i zapachem swego ciała. Zachwyt ten doprowadzi mnie do stymulowanych wyrzutów dopaminy i oksytocyny. Z uśmiechem odpalę laptop, obejrzę jakiś zupełnie niecukierkowy film, a dzień zakończę nocnym spacerem, dziękując ciału, że może zanieść moje oczy i serce w okolice pięknej Starej Ochoty.

W ten dzień stawiam na nie planowanie niczego i nie oczekiwanie Walentynek z komedii romantycznych. Dam się porwać fantazji, chwili i uczuciom. Dla partnera przygotowałam (dzięki twojej podpowiedzi z poprzedniego artykułu) słój z fantazjami. Miły gest dla drugiej połówki (a także dla mnie!), który nie tylko posłuży nam w dzień zakochanych. Celebrowanie miłości i zmysłowości to nie tylko seks i koronkowa bielizna. To także znalezienie czasu, wysłuchanie drugiej osoby, sprawienie przyjemności jak na przykład przygotowanie śniadania do pracy partnerowi, dorzucenie do niego karteczki z miłą wiadomością.
W ten dzień miłość możemy okazac nie tylko partnerowi, nie zapomnijmy o osobach które są dla nas ważne jak rodzice, rodzeństwo, przyjaciele. Wspólne wypicie herbaty z babcią, pudełko czekoladek dla rodziców, wypad do kina z przyjaciółką. Małe gesty są najlepszym rozwiązaniem, które pokazują, że nam zależy.