Jak pandemia wpłynęła na nasze życie erotyczne? Całkowicie!

Po 14 latach starań o ciążę, po seksie w jednym celu i na gwizdek, stresie, badaniach, odarciu z godności, operacjach, stymulacjach, inseminacjach i in vitro, po sprowadzeniu waginy do roli winowajczyni niepowodzeń, często bólu fizycznego i cierpienia duszy, libido spada poniżej parteru. Spontaniczny seks? Aż ma się ochotę zapytać „a co to jest?” Miałam wrażenie, że czas przyjemności płynącej z seksu przeminął i nigdy nie wróci. Po 2 latach od zakończenia starań wciąż seks kojarzył mi się tylko z napięciem, ciało sztywniało na samą myśl, a podczas każdego stosunku w głowie huczały jedynie pytania „może teraz się uda? Czy to dobry moment? Czy ta pozycja sprzyja zapłodnieniu? Kiedy mam owu?”. Nie mogłam się ich pozbyć. Intuicyjnie „chęć”, ta z głowy, ta będąca obowiązkiem przychodziła w okresie, w którym miała „rozrodczy sens”. Owszem, zawsze uzyskiwałam orgazm łechtaczkowy, ale określenie uzyskiwania jest tu bardzo trafne. Zadanie do wypełnienia. Był „wypracowany”, czasem na siłę, by nie zawieść… Ale ten orgazm nie był nawet satysfakcjonujący… Odhaczone? Misja wykonana. Bez odbioru. Można iść zająć się czymś innym.

A potem przyszła pandemia, lęk, strach o własne życie i zdrowie, strach o utrzymanie, stracone współprace i część dochodów, lęk o męża i rodzinę.

Skończyło się miejsce dla chęci posiadania dzieci i zamiast tego pojawił się lęk, że mogłabym zajść jednak w tę ciążę w najmniej odpowiednim momencie. Zaczęłam doceniać to, że jesteśmy bezdzietni i szczęśliwi razem. Okazało się, że coraz częściej po prostu cieszyłam się z bycia bezdzietną. Przestałam też w końcu „robić dzieci”, a z miesiąca na miesiąc seks wracał do bycia seksem. Tak po prostu. Niezależnie od dnia cyklu, niezależnie od tego „muszę”, które wcześniej zabijało całą przyjemność. Myśli „czy to dobry moment?” i „czy teraz się uda?” cichły. Coraz rzadziej się pojawiają. Napięcie w ciele staje się coraz mniejsze, mniej się spinam. Paradoksalnie poczucie zagrożenia, tego realnego zagrożenia, zdjęło ze mnie blokadę. Zaczęłam odczuwać przyjemność. Szukać kontaktu, dotyku, przyjemności, a one zaczęły dawać mi radość i satysfakcję. Ta przyjemność dawała mi ukojenie i pomagała rozładować napięcie. Zaczęłam chcieć wykorzystać przyjemność dla bycia razem, pogłębiania bliskości, do dawania jej mężowi. Zaczęłam chcieć przestać marnotrawić czas na mechaniczne robienie dzieci, których posiadanie teraz przyprawiłoby mnie chyba o chorobę psychiczną – bałabym się o siebie i o nas tak bardzo, że nie mogłabym tego znieść.
Zaczęłam więc pracować ze sobą i swoją seksualnością, by znów czerpać z niej radość. By znów odkryć tę zwariowaną dziewczynę sprzed lat, która miała ochotę zawsze i wszędzie, a dotyk męża sprawiał, że przez ciało przepływał mi gorący dreszcz i byłam gotowa od razu. Nie oczekuje cudu, 14 lat to szmat czasu i tak długo, jak pracowaliśmy nad mechanicznym wypełnieniem obowiązku, tak teraz musimy tyle samo, a nawet więcej wysiłku włożyć w odbudowanie naszej relacji do poziomu sprzed tego druzgocącego doświadczenia. Jednak nie poddajemy się, a każdy seks jest coraz piękniejszy. Nie odważyliśmy się na gadżety, finansowo też musielibyśmy zadowolić się czymś, co nie nie spełniłoby naszych wymagań i nie byłoby zapewne w pełni bezpieczne, ale bardzo chciałabym spróbować. Na samą myśl jestem podniecona. Taka nagroda nie tylko pozwoliłaby rozluźnić się po ciężkim dniu podczas masażu zbolałych od lęku i napięcia mieśni, ale byłaby kolejnym krokiem by powrócić do „mnie” sprzed lat. Do tej dziewczyny, która pod nieobecność męża nakręcała się zabawkami do granic eksplozji i taka rozpalona czekała na Niego, by zrobić Mu prezent w drzwiach. Tęsknię za tym. Trafiłam tu przypadkiem i odważyłam się wziąć sprawy w swoje ręce – w przenośni i dosłownie. Chcę znów odkrywać tę dziką satysfakcję i przeżywać orgazm, nad którym nikt nie musi się „napracować” i nie jest po „coś”, bo przychodzi w poczuciu szczęścia, radości z bycia razem, zaufania i bliskości.
Pandemia była przełomem i chcę to kontynuować z ciekawością, co nowego tym razem odkryję…
*nie widzę mojego zgłoszenia, więc dodaje jeszcze raz

Moje życie seksualne zmieniło się podczas pandemi nie do poznania. Wcześniej byłam dość pruderyjna delikatnie mówiąc. Odkąd odkryłam ten blog i działalność Kasi Coztymseksem przestałam się chować za wszystkimi społecznymi ryzami. Za kulturowym konceptem dziewictwa i jego „utraty”, za tym że kobiecie nie wypada pewnych rzeczy robić i mówić. Dotarło do mnie, że seks, seksualność i wszystko z nimi jest naturalne i normalne i nie jest czymś czego trzeba się bać, czy wystrzegać. Kupiłam więc swoje pierwsze gadżety erotyczne i przystąpiłam do poznawania siebie – swojego ciała, swojej seksualności, swoich potrzeb i granic. Nauczyłam się o seksie rozmawiać, jak o każdej innej ludzkiej czynności, po prostu, wprost, bez dziwnych haseł byleby nie użyć słów cipka, czy orgazm. Nauczyłam się, że czerpanie przyjemności z aktywności seksualnej nie czyni ze mnie złej, zboczonej istoty, ale po prostu człowieka szczerego wobec siebie i swoich potrzeb. To był bardzo ciekawy i owocny czas, jak na pandemiczne warunki, podczas którego wreszcie zaznałam solidnej edukacji seksualnej.

Oj, moje życie seksualne (i nie tylko) w tym czasie zmieniło się bardzo i to w sposób zupełnie dla mnie niespodziewany. Sporą rolę odegrała w tym wszystkim frustracja spowodowana zupełnym odcięciem się od ludzi, miejsc, wydarzeń towarzyskich. Spora część kontaktów przeniosła się z rzeczywistości do internetu, włącznie z nowo zawartymi znajomościami. Dzięki śledzeniu wartościowych osób w internecie, a także rozmowom z ważnymi dla mnie ludźmi, między innymi tymi nowopoznanymi, zmieniło się moje podejście do własnej seksualności. Te zmiany pomogły mi się otworzyć przed innymi w rozmowie, ale także przed sobą i swoimi potrzebami. Pozwoliły też zdecydować się na zakup pierwszej zabawki erotycznej, a że trafiłam całkiem dobrze z wyborem, to moje życie seksualne wskoczyło na wyższy poziom i to nie tylko przez zaspokojenie, ale również dzięki tej otwartości przed sobą. Nie jest mi łatwo opisać ci dokładnie zaszło, ale czuję, że te zmiany, pozornie drobne, zrobiły bardzo dużą różnicę. Sama się tego nie spodziewałam, ale zupełnie nie żałuję, bo mimo początkowych problemów w kwarantannie, teraz chyba żyje mi się trochę lepiejbi „otwarciej” samej że sobą.

Lockdown okazał się lekiem na rutynę i nude, ktore niestety zaczely sie rozgaszczac w naszym małżeństwie. Jesteśmy razem od 8 lat, mamy dwójkę dzieci. Nie ukrywajmy, że dzieci, praca, dom to wszystko kosztuje duzo energii i czasu. Brakuje spontaniczności. Brakuje wspólnych wyjść. I nagle wybuchla pandemia, obydwoje byliśmy częściej w domu. I właściwie mozna bylo sie sie spodziewać, ze nasze ralecje tylko sie pogorszą, tak jak straszyły te wszystkie MEMy w Internecie. A u Nas nastąpił przełom. Zaczęły się dlugie wieczory spędzone na rozmowach. Przegadaliśmy tak wiele spraw. Zwiększyło to nasze zaufanie, zbliżyliśmy sie do siebie jak nigdy wcześniej. Konsekwencją tej emocjonalnej bliskości byl oczywiście seks i to cudowny, jakby odkryty na nowo. Otworzyliśmy sie na siebie, na nowe doznania. Teraz mamy wspolne gadżety erotyczne i myślimy o zakupie kolejnych. Podzielenie sie najskrytszymi fantazjami sprawiło, że seks jest niesamowity. Szukamy nowych pozycji, zaczelismy przygode z BDSM, przełamujemy różne tabu. A co najważniejsze znowu sie staramy i dbamy o ta relacje, zeby juz tak zostało. Po prostu zakochaliśmy sie w sobie na nowo, ot cały lockdown.

Cała sytuacja związana z pandemią, sprawiła, że zwolniłam, wyciszyłam się i przestałam tylko słyszeć co mówi do mnie mój mąż – a zaczęłam go słuchać. Słuchać i rozumieć. Jeszcze na początku tego roku żyjąc w absolutnym pędzie i pod wieczną presją niekończącego się stresu tylko mijałam się z nim w drzwiach i ignorowałam wszystkie sygnały jakie chciał mi przekazać. Faktem jest, że w czasie pandemii wiele małżeństw zawisło na włosku, nawet nie wiedziałam, że moje być może wisiało na nim już od pewnego czasu tylko ja nie chciałam tego dostrzec. Byłam zajęta sobą i karierą a na dokładkę żyłam w krzywdzącym i mocno stereotypowym przekonaniu, że mężczyzna musi być zawsze silny, twardy i pozbawiony kompleksów. Zawsze byłam upartą feministką i dzięki temu robiłam w swoim życiu wiele słusznych rzeczy, tylko zapomniałam o jednej bardzo ważnej sprawie. Feminizm to równe prawa dla wszystkich, a nie wyższość kobiet. Tak się pogubiłam, że wyparłam myśli o tym, że mężczyźni też są wrażliwi, posiadają uczucia które można łatwo zranić oraz kryją w sobie wiele emocji. Może nawet mają trudniej niż my kobiety. Na co dzień tłamszą w sobie wszystkie słabości, zakładają maskę twardziela i udają przed innymi, że nigdy nie uronili ani jednej łzy. W czasie pandemii odkryłam w sobie empatię i nagle zrozumiałam, że człowiek którego kocham od tylu lat ma swoją wrażliwą, delikatną stronę i masę problemów którym musimy wspólnie stawić czoło. Zawsze byłam zadowolona z naszych intymnych zbliżeń, ale nigdy nie powiedziałam mu ani jednego komplementu. Czasami bywało tak, że on szukał różnych wymówek żeby uniknąć seksu, ale nawet to nie wzbudzało moich podejrzeń. W takich chwilach myślałam sobie, że jest tylko zmęczony, przepracowany i że nikt nie jest maszyną do seksu, przecież każdemu zdarza się brak ochoty na igraszki lub niedyspozycja, to normalne. Szybko dawałam mu spokój, bez żadnej rozmowy. Kiedy nagle spędzaliśmy ze sobą tyle wolnego czasu, poczułam, że mocno zbliżyliśmy się do siebie na nowo. To trochę tak jakby zaprzyjaźnić się ze sobą w związku. Przyjemnie zaskoczyła mnie nowa bliskość między nami, otwartość, zaufanie. Byłam zaskoczona kiedy opowiadał mi z całkowitą szczerością ile rzeczy go blokuje. Brak pewności siebie, silne kompleksy związane z wyglądem. Nie wiedziałam co powiedzieć kiedy wyznał mi, że nie lubi siebie, nie potrafi zaakceptować swojej wagi i czuje się nieatrakcyjny fizycznie. Nie wiem czemu wcześniej żyłam w przekonaniu, że tylko my kobiety przywiązujemy tak dużą uwagę do wyglądu i walczymy z akceptacją swojego ciała, a mężczyźni mają zakodowaną pewność siebie w genach. Byłam ignorantką, myślałam, że ich jedynym problemem może być tylko rozmiar penisa, bo z całej reszty z pewnością są zadowoleni. On z każdym wypowiedzianym zdaniem zbijał mnie z tropu i sprawiał, że czułam jak przepełnia mnie poczucie winy i wstyd. Dowiedziałam się, że każdy stosunek zawsze był dla niego ogromną presją, a każdy brak mojego orgazmu sprawiał, że on tonął w kompleksach i unikał kolejnego zbliżenia. Nie czuł się w pełni męski i wolał ukryć się w łazience i szybko ulżyć sobie ręką niż sprawić mi kolejny zawód. Kiedy tego słuchałam kłębiły się we mnie skrajne emocje. Byłam jednocześnie zawstydzona swoją wcześniejszą postawą, zła, rozczarowana i smutna. Nie mogłam uwierzyć, że jednym z jego problemów jest zakomunikowanie mi, że ma ochotę ma seks. Powiedział, że nie potrafi wyjść pierwszy z taką inicjatywą i zawsze czeka na mój znak. Bezradnie stwierdził, że nie potrafi tego okazać, bo mogłabym to uznać za brak szacunku z jego strony, a on boi się odmowy i upokorzenia. Myślałam, że znamy się doskonale, a jednak ten dziwny czas obnażył nasze wspólne słabości nad którymi trzeba pracować i to nie tylko w intymności. Najtrudniejszą, pierwszą rozmowę mamy już za sobą, a teraz chcę odkryć z nim Świat intymności na nowo, pokazać mu, że seks to nie tylko sama penetracja, ale tysiące możliwiści. Chciałabym żebyśmy nauczyli się siebie na nowo.Uzgodniliśmy, że kiedy sytuacja z pandemią już się unormuje wybierzemy się razem na wizytę do seksuologa.